دیوار استوار,پنجره ی بدون هوا.

دلم گرفته ات.

       فریادم را در کدام فضا رها کنم که آوار نسازد؟

راهی به بیرون نیست.

       تمامی مسیرها را دزدیده اند,مثل تک تک ستاره ها.

جریان سریع زمان بی تاب است برای انتها.

       جسور و محکم مرا میکوباند.

تنهایم مگذار...

       دل کوچکم با امید تو پر شده.

هوا, ماه و آسمان را پنهان کرده اند.

       خسته ام از بی پناهی.

با خیالم نفس میکشم.

       تنهایم مگذار...

تا بال هایش تا کنار ماه سفر کنم.

       شاید...

شاید این آخرین راه باشد.

     با من میمانی؟!

شمعدانی دیوار به دیوار سکوت هنوز نفس میکشید.

اما چه سرد...

میخواستم نفس هایش را با بال های کبوتر گره بزنم

تا شاید با افق دوردست عمیق شود.

اما...

شمعدانی با حسرت به انتها چشم دوخته یود.

حسرتی که از باور دروغ شقایق فوران میکرد.

باور کرده بود که قرمزش بی انتهاست.

اما سیاه درونش در شب ریشه داشت.

پاهای شمعدانی هموز توان دویدن داشتند

اما او محکوم بود...

محکوم به اسارت در زمین...

مکن از خواب بیدارم,که گاهی خواب خرگوشی,فرو رفتن به دنیای فراموشی, برای آن کسی که روز و شب بیدار بیدار است,گرفتار و گران بار است, بود درمان.

برای من که از اندیشه سرشارم دمی در عالم رویا فرورفتن بود آغاز بیداری بی پایان.

مکن از خواب بیدارم...

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش میکنی...

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری...

آنگاه که حتی گوشت را میبندی تا صدای خرد شدنش را نشنوی...

آنگاه که چشمانت را میبندی تا آب شدنش را نبینی...

آنگاه که خدا را میبینی و بنده خدا رانادیده میگیری...

میخواهم بدانم دستانت را به سوی کدام آسمان دراز میکنی تا برای خوشبختی خود دعا کنی؟!

کاش میدانستی....

 ای دوست هر روز تو مرا میبینی با نگاهی غمگین خسته تر از هرروز از کنار تو پریشان و غمین میگذرم و تو می اندیشی:چیست آن راز که میسوزد و میسوزاند؟

      نه ای دوست کاش میدانستی غم دل را که نتوان برد ز یاد.نتوان گفت به باد.

    برآنچه گذشت ،

    آنچه شکست ،

                            آنچه نشد ...                       

  حسرت نخور ؛

زندگی اگر آسان بود با گریه آغاز نمیشد ...

ای کــاش یا بـــــــــــودی ،

یـــــا از اول نبودی !!!

ایـــــن که هســـتی

و کنــــارم نیســــتی ...

" دیـــــــــوانه ام میکنــــــــــد "

بفــــــهم بی انصــــــاف . . . !